We zijn inmiddels 22 dagen verder dus ik heb flink wat catching up te doen. Om het geheugen sinds de vorige update even op te frissen; ik had net met veel moeite een groep achterhoekers en een paar verdwaalde Groningers van me afgeschud, m'n nagels waren geknipt en ik stond op het punt met de slowboat van Thailand naar Luang prabang in Laos te varen.

3 dagen lang voeren we op een ondragelijk langzaam tempo over de Mekong rivier. Het gezelschap bestond uit voornamelijk Canadezen, (zowel Franse als normale), verder een stel Amerikanen en een paar Britten. Geen provinciaals accent te bekennen, lekker bezig. Het uitzicht langs de kant was onbeschrijfelijk mooi en laat je echt opgaan in de natuur, bijna net alsof je in Artis bent. Maar na 8 uur lang tegen dezelfde overweldigende limestone rotsen, badende buffels en witte zandvlakten aangekeken te hebben begon ook dat te vervelen, zeker omdat ik wist dat ze morgen weer hetzelfde programma zouden draaien. We vulden onze tijd daarom met slappe Canadese kaartspelletjes waar niemand eigenlijk precies de regels van begreep en waar nooit echt een winnaar uitkwam. Af en toe stond er iemand op om een overbelicht gopro filmpje te maken waar thuis toch nooit iemand meer naar zou kijken. Ondanks dat hadden we het erg gezellig met elkaar en besloten we vanaf de boot met elkaar verder te reizen. Eenmaal aangekomen in Luang Prabang hadden we helaas allemaal een ander hostel geboekt en waren we elkaar binnen no time kwijt. Dan maar in m'n eentje de stad verkennen. Luang Prabang is een fantastische stad met veel oude tempels, Franse invloeden, een prachtige boulevard en palmbomen(!) en staat zeker niet onterecht op de Unesco wereld erfgoedlijst. Gelukkig is het er ook niet al te groot en liep ik al snel een bekende van de boot tegen het lijf. Het is verrassend hoe je op het ene moment op jezelf bent aangewezen terwijl je een paar minuten later weer met een groep van 20 man aan het kaarten bent in een cafe. Het toeval brengt reizigers samen! Dat er verder vrij weinig te doen is in Luang Prabang en iedereen daarom 's avonds altijd in de enige populaire bar Utopia te vinden is draagt daar wellicht ook aan bij. Mooiste van alles is nog dat na 11 uur alle cafés dicht gaan en vanaf dan draait het in de hele stad maar om een ding: bowlen! Dat is natuurlijk een logische 2e stap en als je er maar lang genoeg over nadenkt zelfs raar dat we dat thuis niet doen. Vanaf Utopia gaat het het hele cafe massaal in een vastberaden tuktuk optocht naar de lokale bowlingclub waar vervolgens het feestje vrolijk wordt doorgepakt. Met bowlen zelf heeft het weinig te maken. Zoveel mogelijk gaten in de baan gooien daar komt het eigenlijk op neer. Naast het bowlen was een bezoek aan de Tat Kuang Si waterfalls (vond het zelf ook geen makkelijke naam) een absoluut hoogtepunt. Met helderblauw water omgeven door groene jungle is het net alsof je op een filmset rondloopt. Een verdere beschrijving zou geen recht doen aan de ware schoonheid van dit natuurwonder dus daar ga ik niet eens aan beginnen (niet getreurd, Google afbeeldingen biedt uitkomst). Maar het is zeker de mooiste waterval die ik ooit heb gezien.

Na 4 dagen Luang Prabang was ik in eerste instantie van plan om net als de meerderheid door te reizen naar de verdorven backpackersstad Vang Vieng, bekend van het tuben in de rivier. Dit plan werd echter gewijzigd nadat er op een ochtend in een lokaal restaurantje een oude Amerikaan mijn bestelling verpestte (achteraf bleek dat ik geprobeerd had geroosterde eekhoorn te bestellen, de menukaart was in het laotiaans dus ik had geen flauw idee). Hij was er vanuit gegaan dat ik daar geen trek in had voor ontbijt, bestelde een noodle soup voor me en kwam bij mij aan tafel zitten. De oude Amerikaan woonde al 10 jaar in Laos en was naar eigenzeggen een 'vroegtijdige Trump refugee'. Op deze man kan je bouwen. Hij vertelde me dat ik absoluut het noorden van Laos moest bezoeken alvorens ik mezelf met een tube de rivier in Vang Vieng in zou storten. De oude Amerikaan tekende een kaart voor me met daarop de dorpen die ik moest bezoeken. Ik had nog steeds contact met Joe maar besloot deze keer de kaart niet naar hem door te sturen. De volgende ochtend vertrok ik met Chloé, Lauren en Jess (Canadees en Britts) naar Nong Khiaw in het noorden. De andere jongens uit onze groep gingen liever gelijk naar het Lloret van Laos.

De natuur wordt steeds mooier naar mate je noordelijker reist. Nong Khiaw is een klein dorp waar het backpacken nog relatief nieuw is en daarmee de omgeving minder aangetast. Het beste dat je hier kan doen is dan ook een jungle trek. Onder leiding van een enthousiaste gids trokken we door jungle en rijstvelden om een 'secret waterfall' te bezoeken. Wederom een adembenemend en onbeschrijfelijk plaatje (helaas, deze waterval staat niet op Google). We brachten hier de middag lunchend en zwemmend in een soort natuurlijke infinity pool door. Vanaf de waterval gingen we per kajak terug naar Nong Khiaw. 8km over de Nam Ou rivier is nog best een uitputtingsslag, maar met een gemiddelde splittijd van 1:52 per 500m en een kleine pauze na de grote bocht om een voorbij drijvende watermeloen op te eten, was ik niet erg ontevreden over deze prestatie. Een raar mannetje met een pet en een versleten trainingsbroek mompelde halverwege nog iets onverstaanbaars vanaf de kant. Of ik de kajakloods nog even aan kon vegen als ik terug was, ook de kleine papiertjes even oprapen. De Laotiaanse Diederik Simon van het kajakken legde de gids uit, 'let maar niet op hem'.

Na het semi-authentieke Nong Khiaw hadden we de smaak te pakken en wouden we meer. Nog authentieker, nog eenvoudiger en nog extremer. Willen we meer of minder toeristen?! Deze was even moeilijk voor de Canadezen maar we stemden unaniem voor minder en ipv de andere toeristen Nong Khiaw uit te zetten namen we zelf de boot en voeren we 1,5 uur noordelijker naar het kleine Muang Ngoi dat slechts uit 1 straat bestaat. Dit begon erop te lijken maar ook hier hadden de locals al begrepen dat er een hoop geld te verdienen valt aan rugtas sjouwende westerlingen. Dit voldeed nog niet aan onze kritische eisen, ik keek op de kaart van de oude Amerikaan en zag tussen haakjes een klein dorpje staan. 'Als je een echte avonturier bent dan ga je hier naartoe', had hij erbij verteld. Geen twijfel mogelijk, dat stond me natuurlijk op het lijf geschreven. De volgende ochtend stonden we voor zonsopgang op om te beginnen aan de lange hike naar het dorp. Allemaal leuk en aardig bedacht maar ik was even vergeten dat ik met drie meisjes reisde en had haren wassen, opmaken en manicure niet ingecalculeerd. Na de lunch konden we dan alsnog aan onze tocht beginnen. Ik had graag verteld dat we onszelf met een machetti een weg moesten banen door dicht begroeide jungle maar er bleek gewoon een onverharde weg te zijn. Dat maakte de tocht echter niet minder mooi, wel makkelijker. Onderweg passeerden we twee andere 'minority villages'. De Canadese meisjes kochten vriendschap en schattige selfies bij lokale kinderen met snoepjes. Na 4 uur lopen kwamen we aan op plaats van bestemming, Ban Hoy Seen, een plek zonder wifi. Behalve wifi deden ze daar ook niet aan auto's, motoren, gas of stromend water. Elektriciteit was er alleen van 6 tot 9 uur s'avonds en elke familie had z'n eigen bamboe hutje. We waren wonderbaarlijk genoeg de enige toeristen in het dorp en dat nieuws ging snel rond. Toen ik na de lange warme tocht een douche wou nemen onder de enige waterpomp in het dorp had ik al gauw een man of tien aan publiek. Dat is toch even anders dan zo'n tegeltje op Nereus in de douche, maar wellicht een idee voor de volgende ALV. De nacht brachten we door bij een familie thuis om vervolgens 's ochtend vroeg weer terug te lopen naar Muang Ngoi en vanaf daar richting Vang Vieng te reizen.

Vang Vieng is geen onaardige stadje maar meer dan het bovengenoemde tuben en een bezoekje aan de blue lagoon vol drijvende chinezen is er niet te doen.

Vientiane, de hoofdstad van Laos was onze volgende en laatste bestemming na 2,5 week samen reizen. Jess zou vanaf hier naar Vietnam vliegen en Chloé en Lauren naar de eilanden in Thailand. In Vientiane zelf is nog minder te doen dan waar dan ook en dus brachten we onze 2 dagen daar door aan het zwembad en gingen we de laatste avond 'sjiek' uiteten voor onze break-up.

Tot mijn grote verdriet, en let op want nu wordt het emotioneel (If you dont like it, dont read it Bob), bleek dit niet de enige break-up te zijn die dag. Zoals de meesten ondertussen al weten is het het vorige week uit gegaan met mijn vriendin. Normaal is dat al een ellendige situatie maar als je in je eentje aan de andere kant van de wereld zit komt dat toch nog net wat meer ongelegen. Ik ben het er dan ook nog steeds niet mee eens al koop je daar natuurlijk weinig voor. Helaas heb je op reis vaak teveel tijd om na te denken hetgeen resulteerde in een aantal slapeloze nachten in vieze hostels met snurkende Koreanen, niet m'n beste tijd. Dat het van haar kant een knappe keuze is geweest mag zeker ook vermeld worden. Ik zou niet willen zeggen: 'kijk even wat je laat gaan'. Maar kijk nou wel even wat je laat ....

Na vientiane vertrok ik in m'n eentje naar Thakhek in het zuiden om daar een scootertour van 450km te doen. Iets met motoren snelheid en veel lawaai was een welkome afleiding (uiteraard wel voorzichtig hoor mam). Met de local bus was het 7 uur rijden naar Thakhek. Het leuke van de local bus is dat als de bus vol is, er krukjes in het gangpad worden gezet zodat er nog meer mensen bij kunnen! Als dan vervolgens de krukjes op zijn wordt er een een kleedje uitgerold waar je op mag zitten, vriendelijke lui. Daarnaast stopt de bus om de 20 minuten op een willekeurige plek om zakken rijst of een kip in te laden. Als westerling betaal je natuurlijk het driedubbele maar ze draaien dan wel 7 uur lang de Laos top 40 op het hoogste volume speciaal voor jou.

De loop van Thakhek is zonder twijfel het hoogte punt tot nu toe. Op een semi-automatische scooter (dan moet je opeens schakelen) reed ik 3 dagen met 7 anderen over bergen en met jungle begroeide wegen. We kwamen langs de mooiste viewpoints en hebben dan ook vaak stil gestaan om dat eens even goed te bekijken. Onderweg bezochten we verder een blue lagoon en een aantal grotten waarvan de Tham Ko long cave van 7,5km lang en 100m hoog (wederom, Google) waar je in een bootje doorheen vaart, toch wel het indrukwekkends was.
Momenteel verblijf ik op Don det, een klein eilandje in het zuidelijkste puntje van Laos, ook wel the fourthousand islands.

Volgende week reis ik naar Cambodja waar ik met Joe heb afgesproken in Siem Reap. Mijn concentratie is ondertussen redelijk op na deze lange update en jullie moeten waarschijnlijk weer aan het werk, studie, trainen of je kat aaien. Bovendien komt m'n fried Rice (spreek uit als 'flied lice') eraan dus later meer over Don det en een kleine ode aan de mede-backpacker.

Liefs, Tarik